Jeden z najbardziej niezapomnianych momentów z serii Assassin's Creed rozwija się na początku Assassin's Creed 3, gdy Haytham Kenway gromadzi swój zespół w Nowym świecie. Gracze początkowo wierzą, że są to zabójcy, biorąc pod uwagę użycie Hidthama ukrytego ostrza i jego charyzmatyczne zachowanie przypominające Ezio Auditore. Do tego momentu jest przedstawiany jako bohater, wyzwalający rdzennych Amerykanów i konfrontacja brytyjskich Redcoatów. Jednak objawienie pojawia się, gdy wypowiada Creed Templar: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”, ujawniając swoją prawdziwą lojalność na templariuszy, antagonistów serii.
Ten narracyjny zwrot jest przykładem potencjału Assassin's Creed. Oryginalna gra wprowadziła koncepcję śledzenia i eliminowania celów, ale brakowało głębi w opowiadaniu historii i rozwoju postaci, szczególnie w przypadku bohatera Altaïra i jego celów. Assassin's Creed 2 poprawił to, wprowadzając bardziej kultowe Ezio, ale jego przeciwnicy, tacy jak Cesare Borgia w Assassin's Creed: Bracthood, pozostali słabo rozwinięci. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft zainwestował jednakowo w rozwijanie zarówno Huntera, jak i Hunted. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji i idealną równowagę między rozgrywką a historią, harmonią, która nie była jeszcze powtórzona w kolejnych tytułach.
Zdjęcie: Ubisoft
Pomimo pozytywnego odbioru obecnej epoki RPG istnieje konsensus, że seria Assassin's Creed spadnie. Debata na temat przyczyn obejmuje się od włączenia fantastycznych elementów, takich jak bitwy z bogami, po wprowadzenie opcji romansowych i użycie prawdziwych postaci historycznych, takich jak Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Osobiście uważam, że upadek wynika z odejścia z serii od opartego na postaciach historii, obecnie przyćmionej przez jego ekspansywne światy piaskownicy.
Z biegiem lat Assassin's Creed ewoluowało, obejmując elementy RPG i na żywo, takie jak drzewa dialogowe, poziomowanie oparte na XP, skrzynki z łupami i dostosowywanie sprzętu. Jednak w miarę, jak gry wzrosły, czuli się coraz bardziej puste, nie tylko w swoich powtarzających się misjach pobocznych, ale także w swojej narracji.
Podczas gdy Assassin's Creed Odyssey ma większą treść niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się powierzchowna. Dodanie wyborów graczy, które mają na celu zwiększenie zanurzenia, często powoduje mniej wypolerowane scenariusze, które walczą o utrzymanie spójności postaci. Skoncentrowane narracje z wcześniejszej epoki adwokackiej akcji pozwoliły na bardziej zdefiniowane postacie, w przeciwieństwie do obecnych gier, w których postacie mogą przesuwać się między współczuciem i brutalnością opartą na kaprysach graczy.
Ten brak głębokości pęka zanurzenie, co oczywiste jest, że gracze wchodzą w interakcje z AI, a nie angażują się ze złożonymi postaciami historycznymi. Natomiast ERA Xbox 360/PS3 wygłosiła najlepsze pisanie w grach, od wyzywającego przemówienia Ezio przeciwko Savonaroli po przejmujące ostatnie słowa Haytha Kenwaya do jego syna Connora:
*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”**
Zdjęcie: Ubisoft
Jakość narracyjna również spadła na inne sposoby. Współczesne gry często upraszczają dychotomię moralną do zabójców = dobre i templariusze = złe, podczas gdy wcześniejsze wpisy zamazały te linie. W Assassin's Creed 3, umierające słowa każdego templara rzucają wyzwanie przekonaniom Connora, co skłoniło gracza do zakwestionowania własnego. Próby Haytha podważenia zaufania Connora do George'a Washingtona zwiększają złożoność, kulminując w objawieniu, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Ta dwuznaczność wzbogaca historię, pozostawiając graczom więcej pytań niż odpowiedzi.
Zastanawiając się nad serią, utwór „Rodzina Ezio” z Assassin's Creed 2 Score stał się hymnem serii, rezonując z graczami ze względu na emocjonalną głębię. Gry PS3, zwłaszcza Assassin's Creed 2 i 3, zasadniczo dotyczyły narracji opartych na postaciach. „Rodzina Ezio” wywołuje nie tylko scenerię renesansu, ale osobistą stratę Ezio. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie światów i graficzne postępy w ostatnich tytułach, mam nadzieję, że franczyza ostatecznie powróci do tworzenia intymnych, skoncentrowanych historii, które początkowo urzekały fanów. Jednak na dzisiejszym rynku, zdominowanym przez ekspansywne piaskownicy i gry z ambicjami na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z obecnymi trendami biznesowymi.
