Een van de meest onvergetelijke momenten in de Assassin's Creed -serie ontvouwt zich vroeg in Assassin's Creed 3, terwijl Haytham Kenway zijn team in de nieuwe wereld verzamelt. Spelers worden aanvankelijk ertoe gebracht te geloven dat dit moordenaars zijn, gezien het gebruik van Haytham van een verborgen mes en zijn charismatische houding die doet denken aan Ezio Auditore. Tot nu toe wordt hij afgeschilderd als een held, die indianen bevrijden en Britse Redcoats confronteren. De openbaring komt echter wanneer hij de Tempelier Creed uitgesproken, "moge de vader van begrip ons begeleiden", waardoor zijn ware trouw aan de Tempeliers, de antagonisten van de serie, blootstelt.
Deze verhalende wending is een voorbeeld van het potentieel van Assassin's Creed. De originele game introduceerde het concept van het volgen en elimineren van doelen, maar ontbrak diepte in zijn verhalen en karakterontwikkeling, met name met hoofdrolspeler Altaïr en zijn doelen. Assassin's Creed 2 verbeterde dit door de meer iconische Ezio te introduceren, maar zijn tegenstanders, zoals Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood, bleven onderontwikkeld. Pas bij Assassin's Creed 3, die zich afspeelde tijdens de Amerikaanse revolutie, investeerde Ubisoft evenzeer in het ontwikkelen van zowel de jager als de gejaagde. Deze benadering creëerde een naadloze verhalende stroom en een perfecte balans tussen gameplay en verhaal, een harmonie die nog niet in volgende titels is gerepliceerd.
Afbeelding Credit: Ubisoft
Ondanks de positieve ontvangst van het huidige RPG -tijdperk, is er een consensus dat de Assassin's Creed -serie achteruitgaat. Het debat over de redenen varieert van de opname van fantastische elementen zoals gevechten met goden tot de introductie van romantische opties en het gebruik van echte historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Persoonlijk geloof ik dat de achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie, weg van karaktergestuurde verhalen, nu overschaduwd door de uitgebreide sandboxwerelden.
In de loop der jaren is Assassin's Creed geëvolueerd, met RPG- en live service-elementen zoals dialoogbomen, XP-gebaseerde nivellering, buitdozen en aanpassing aan de versnelling. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, hebben ze zich steeds hol in toenemende mate gevoeld, niet alleen in hun repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalende diepte.
Hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud heeft dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan oppervlakkig aan. De toevoeging van spelerskeuzes, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in minder gepolijste scripts die moeite hebben om de karakterconsistentie te behouden. De gerichte verhalen van het eerdere tijdperk van de actie-avonturen maakten toe voor meer scherp gedefinieerde karakters, in tegenstelling tot de huidige spellen, waarbij personages kunnen verschuiven tussen compassie en brutaliteit op basis van grillen van spelers.
Dit gebrek aan diepte breekt onderdompeling uit, waardoor er duidelijk aan wordt dat spelers interactie hebben met AI in plaats van zich bezig te houden met complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk daarentegen leverde een aantal van de beste schrijven in gaming, van Ezio's uitdagende toespraak tegen Savonarola tot de aangrijpende laatste woorden van Haytham Kenway tot zijn zoon, Connor:
*'Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "
Afbeelding Credit: Ubisoft
De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren gedaald. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars = goed en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere inzendingen deze lijnen vervagen. In Assassin's Creed 3 dagen de stervende woorden van elke Tempelier Connor's overtuigingen uit, waardoor de speler zich eigen vraagt. De pogingen van Haytham om het vertrouwen van Connor in George Washington te ondermijnen, voegen complexiteit toe, met als hoogtepunt de openbaring dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Deze dubbelzinnigheid verrijkt het verhaal en laat spelers meer vragen over dan antwoorden.
Nadenkend over de serie, werd de track "Ezio's Family" van Assassin's Creed 2's score de serie Anthem, resonerend met spelers vanwege de emotionele diepte. De PS3-spellen, vooral Assassin's Creed 2 en 3, waren fundamenteel over karaktergestuurde verhalen. "Ezio's Family" roept niet alleen de Renaissance -setting op, maar ook het persoonlijke verlies van Ezio. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang in recente titels waardeer, hoop ik dat de franchise uiteindelijk zal terugkeren naar het maken van de intieme, gerichte verhalen die aanvankelijk fans boeiden. In de huidige markt, gedomineerd door expansieve sandboxen en games met live service -ambities, is een dergelijke rendement mogelijk niet in overeenstemming met de huidige zakelijke trends.
